多种语言学习, 各取所需!

bauerns

天下太平有望？
战争改头换面

战争向来是残酷的，军人饱经磨难，平民备尝艰苦。可是，近年来，战争已改头换面了。怎样改头换面呢？

今天的战争主要是内战，就是国内党派之间的斗争。跟国与国的战争相比，内战通常旷日持久，而且对国家和人民所造成的伤害尤其严重。西班牙历史学家胡利安•卡萨诺瓦指出：“内战既血腥，又残酷，导致数以万计的人丧生，无数妇女遭人强暴；盈千累万的人被迫逃离家园，甚至面对种族灭绝。”没错，邻里间互相攻伐，所造成的创伤经久难愈。

相对来说，冷战结束以来，国际间只爆发了零星的战事。斯德哥尔摩国际和平研究所报道：“从1990到2000年，国与国间只爆发了三场主要战事，其余的都是国内冲突。”

诚然，国内冲突看来没有对外战争的威胁那么大，国际新闻也大多没有报道。不过，国内冲突所带来的痛苦和破坏，却同样严重。千百万人在国内冲突中丧生。事实上，过去二十年，仅在三个饱受战火蹂躏的国家——阿富汗、刚果民主共和国和苏丹，就有差不多五百万人死于内战。在巴尔干半岛，激烈的种族仇杀造成二十五万人死亡。在哥伦比亚，国内的长期游击战也导致十万人被杀。

不但如此，内战祸及儿童，它的残酷可想而知。联合国难民事务高级专员说，过去十年间，有二百多万儿童死于内战。六百万儿童受伤。越来越多儿童受训成为童兵。一个童兵说：“他们训练我，给我手枪。我服用兴奋剂，杀戮平民，杀了很多。这是战争嘛，我只是服从命令。我知道这样做不好，我也不想。”

许多儿童在内乱频仍的国家中长大，从没尝过和平的滋味。他们从未受过教育，因为学校都被摧毁；也不懂得跟别人沟通，因为他们的对话方式就是互相驳火。十四岁的杜尼娅说：“这么多人被杀……再也听不到鸟儿歌唱，只听见孩童因失去亲者而啼哭。”

原因何在？

残酷的内战，起因是什么呢？主要的导火线是种族仇恨、不同信仰、不平待遇、政治动荡。另一个基本原因是贪婪──贪爱权力和贪爱钱财。政治领袖往往因为贪婪而挑起仇恨，点燃战火。斯德哥尔摩国际和平研究所的一份报告说，不少人“主要为了个人利益”而参与武装冲突。该报告也说：“从大规模的钻石买卖，到小规模的村庄抢掠，上至军事要员和政治领袖，下至一般的持枪少年，在在显出人性的贪婪。”

杀伤力强的武器大量供应，而且价钱廉宜，难怪战争中的伤亡数字如此惊人。每年大约有五十万人在轻型武器下丧生，这些人主要是妇孺。在一个非洲国家，一只小鸡的价钱就可以购得一枝AK-47自动步枪。令人遗憾的是，在一些地区，市面上销售的步枪，数量多如出售的小鸡。今天，全球大约有五亿件轻型武器，数量之多，每十二人就可分得一件。
仇深似海的国内冲突会是21世纪的特色吗？内战能够受到控制吗？屠杀会有终止的一天吗？

bauerns

Gibt es Hoffnung auf Frieden in unserer Zeit?

Das veränderte Gesicht des Krieges

KRIEG war schon immer brutal. Er hat stets verheerende Auswirkungen auf das Leben der Soldaten und bringt Leid und Elend über die Zivilbevölkerung. Doch in jüngerer Zeit hat der Krieg sein Gesicht verändert. In welcher Hinsicht?

Heutige Kriege sind vor allem Bürgerkriege — Kriege zwischen verfeindeten Gruppen der Einwohner eines Landes. Und Bürgerkriege dauern häufig länger, traumatisieren die Bevölkerung noch stärker und zerstören Länder gründlicher als zwischenstaatliche Kriege. „Bürgerkriege sind grausame, blutige Operationen, die Tausende von Todesopfern fordern sowie sexuelle Übergriffe und Zwangsumsiedlungen mit sich bringen und im Extremfall zum Völkermord führen“, stellte der spanische Historiker Julián Casanova fest. Wunden, die sich Nachbarn durch Gräueltaten gegenseitig zufügen, brauchen womöglich Jahrhunderte, bis sie verheilt sind.

Seit dem Ende des Kalten Krieges wurden verhältnismäßig wenige Kriege geführt, bei denen sich nationale Streitkräfte gegenüberstanden. „Von den größeren bewaffneten Konflikten, die zwischen 1990 und 2000 registriert wurden, waren außer dreien alle intern“, berichtet das Stockholmer Internationale Friedensforschungsinstitut (SIPRI).

Es stimmt zwar, dass interne Konflikte womöglich weniger bedrohlich erscheinen und von den internationalen Medien manchmal kaum beachtet werden, aber das Leid und die Zerstörung, die solche Feindseligkeiten verursachen, sind trotzdem verheerend. Die Zahl der bei internen Konflikten Umgekommenen geht in die Millionen. Tatsächlich haben in den beiden vergangenen Jahrzehnten in nur drei kriegsgeschundenen Ländern — Afghanistan, der Demokratischen Republik Kongo und dem Sudan — annähernd 5 Millionen Menschen das Leben verloren. Auf dem Balkan kosteten die brutalen Kämpfe zwischen den verschiedenen Volksgruppen beinahe 250 000 Menschen das Leben und der lange Guerillakrieg in Kolumbien forderte 100 000 Tote.

Die Brutalität des Bürgerkriegs zeigt sich am deutlichsten in den Auswirkungen auf die Kinder. Gemäß dem Hohen Flüchtlingskommissar der Vereinten Nationen kamen in den letzten zehn Jahren über 2 Millionen Kinder bei inneren Unruhen um. Weitere 6 Millionen wurden verwundet. Und immer mehr Kinder werden für den Kriegsdienst rekrutiert. Ein Kindersoldat sagte: „Man hat mich ausgebildet. Man gab mir ein Gewehr. Ich nahm Drogen. Ich tötete Zivilisten. Sehr viele. Es war eben Krieg . . . Ich führte nur Befehle aus. Ich wusste, dass es nicht richtig war. Ich wollte es nicht.“

In den Ländern, wo Bürgerkrieg schon zum Alltag gehört, wachsen viele Kinder auf, die noch nie erlebt haben, was Frieden bedeutet. Sie leben in einer Welt, wo die Schulen zerstört sind und in der es keinen Dialog gibt, außer wenn die Gewehre sprechen. Die 14-jährige Dunja sagt: „So viele Menschen sind umgekommen . . . Man hört keine Vögel mehr singen, nur noch das Klagen der Kinder, die um jemand weinen, den sie verloren haben — Mutter oder Vater, einen Bruder oder eine Schwester.“

Was sind die Ursachen?

Was nährt die Flammen grausamer Bürgerkriege? Hass auf andere Völker oder Stämme, unterschiedliche Religionszugehörigkeit, Ungerechtigkeit und politischer Aufruhr — das sind alles wesentliche Faktoren. Eine weitere Grundursache ist Gier — Machtgier und Geldgier. Nicht selten stacheln politische Führer aus Gier zu dem Hass auf, der die Konflikte schürt. In einem von SIPRI veröffentlichten Bericht heißt es, dass viele der an bewaffneten Konflikten Beteiligten „von persönlichem Gewinnstreben angetrieben werden“. Weiter wird darin erklärt: „Die Gier offenbart sich in vielerlei Form, vom groß angelegten Diamantenhandel des Militärs und der politischen Führung bis hin zur Plünderung von Dörfern durch bewaffnete Jugendliche.“

Die allgemeine Verfügbarkeit billiger, aber nicht minder tödlicher Waffen trägt ebenfalls zu dem Gemetzel bei. Über 500 000 Todesfälle pro Jahr — hauptsächlich Frauen und Kinder — sollen auf das Konto so genannter Kleinwaffen gehen. In einem afrikanischen Land kostet ein AK-47-Sturmgewehr so viel wie ein Huhn. Leider sind mancherorts Gewehre schon fast genauso verbreitet wie diese Haustiere. Weltweit gibt es gegenwärtig schätzungsweise 500 Millionen Kleinwaffen und leichte Waffen — 1 Waffe auf je 12 Personen.
Werden erbitterte innere Unruhen zum Kennzeichen des 21. Jahrhunderts werden? Können Bürgerkriege unter Kontrolle gebracht werden? Werden die Menschen jemals aufhören zu töten?

bauerns

What Hope for Peace in Our Time?
War Has Changed Its Face

WAR has always been brutal. It has always ruined the lives of soldiers and has always brought suffering to civilians. But in recent years, war has changed its face. In what way?

Today's wars are mainly civil wars—wars between opposing groups of citizens of the same country. And civil wars often last longer, leave the population more traumatized, and destroy countries more thoroughly than wars fought between nations. "Civil wars are cruel, bloody operations that result in thousands of deaths, sexual assaults, forced exile and, in the most extreme cases, genocide," notes Spanish historian Julián Casanova. Indeed, when atrocities are committed by neighbor against neighbor, the wounds may take centuries to heal.

Since the end of the Cold War, relatively few wars have been fought between national armies. "All but three of the major armed conflicts registered for 1990-2000 were internal," reports the Stockholm International Peace Research Institute (SIPRI).

Granted, internal conflicts may seem less threatening and may be largely ignored by the international media, but the pain and destruction caused by such hostilities are devastating all the same. Millions of people have died in internal conflicts. In fact, during the last two decades, nearly five million people lost their lives in just three war-torn countries—Afghanistan, Democratic Republic of Congo, and Sudan. In the Balkans, fierce ethnic fighting cost the lives of almost 250,000 people, and prolonged guerrilla warfare in Colombia has left 100,000 dead.

Nowhere is the brutality of civil war more evident than in its effect on children. During the last decade, over two million children lost their lives in civil conflicts, according to the United Nations High Commissioner for Refugees. Another six million were wounded. A growing number of children have been turned into soldiers. Says one child soldier: "They gave me training. They gave me a gun. I took drugs. I killed civilians. Lots. It was just war . . . I only took orders. I knew it was bad. It was not my wish."

Many children in countries where civil war has become a way of life are growing up without ever having known peace. They live in a world where schools have been destroyed and where dialogue takes place through the mouths of guns. Says 14-year-old Dunja: "So many people have been killed . . . No longer can you hear the singing of the birds, only the sound of the children crying for a lost mother or father, a brother or a sister."
What Are the Causes?

What fuels the fires of such cruel civil wars? Ethnic and tribal hatred, religious differences, injustice, and political turmoil are all significant factors. Another root cause is greed—greed for power and greed for money. Political leaders, often motivated by greed, stir up the hatred that fuels the fighting. A report published by SIPRI states that many participants in armed conflicts "are motivated by personal gain." The report adds: "Greed is manifested in many forms, from large-scale diamond trading by military and political leaders to village-level pillage by youths with guns."

The ready availability of cheap but lethal weapons adds to the carnage. About 500,000 deaths a year—mainly women and children—are attributed to so-called small arms. In one African country, an AK-47 assault rifle can be bought for the price of a chicken. Sad to say, in some places rifles are becoming almost as plentiful as these domestic birds. Worldwide there are now an estimated 500 million small arms and light weapons—1 for every 12 persons alive.
Will bitter civil conflicts become the hallmark of the 21st century? Can civil wars be controlled? Will people eventually stop the killing?

bauerns

この時代，平和へのどんな希望がありますか
様変わりした戦争

戦争はいつでも残酷なものです。決まって兵士の命を奪い，例外なく一般市民を苦しめてきました。しかし近年，戦争は様変わりしています。どのようにでしょうか。

今日の戦争は主に内戦，つまり一国内の対立するグループ間の戦争です。そして内戦は，国家間の戦争に比べて長期に及び，人々の心に負わせる傷が深く，国の荒廃はいっそう深刻になります。スペインの歴史家フリアン・カサノバは，「内戦とは，無情に血を流す軍事行動で，結果として多くの人命が奪われ，性的暴行が繰り返され，難民が生まれ，最悪の場合には大量虐殺が起こる」と述べています。実際のところ，同胞が同胞に対して残虐行為を働くなら，その傷がいえるには何百年もの年月が必要でしょう。

冷戦の終結以降，国どうしが戦闘を交えた例は，それ以前と比べてわずかです。ストックホルム国際平和研究所（SIPRI）は，「1990年から2000年の間に登録された主要な軍事紛争は，3例を除いてすべて国内紛争だった」と報告しています。

確かに国内紛争であれば，それほど脅威を感じないかもしれず，一般に，国際的なメディアには取り上げられないかもしれませんが，そのような戦争が多大の苦痛と破壊をもたらすことに変わりはありません。大勢の人が国内紛争で死んでいます。事実，戦争で引き裂かれたアフガニスタン，コンゴ民主共和国，スーダンのわずか3か国で，ここ20年の間に約500万人が命を失いました。バルカン諸国では激しい民族紛争のために25万人近い人々の命が奪われ，コロンビアで長く続くゲリラ戦は10万人の死者を出しています。

内戦の残酷さを何よりもよく示すのは，子どもたちに及ぶ影響です。国連難民高等弁務官事務所によると，最近の10年間に200万人以上の子どもたちが内戦で命を落としています。さらに600万人が負傷しています。兵士になる子どもたちの数も増えています。ある少年兵はこう語っています。「ぼくは訓練されたんだ。銃もくれた。麻薬もやったよ。普通の人をいっぱい殺した。戦争だったし……。命令どおりにやっただけなんだ。悪いのは分かってた。やりたくてやったんじゃないよ」。

内戦状態が当たり前になっている国々の多くの子どもたちは，平和を全く知らずに大人になってゆきます。学校が破壊され，互いに銃口を向けることで意見を表明する社会に住んでいるのです。14歳のドゥンジャは次のように話しています。「すごくたくさんの人が殺されました。……鳥のさえずりはもう聞こえません。聞こえてくるのは，親兄弟を亡くした子どもたちの泣き声だけです」。

原因は何か

何がそうした悲惨な内戦の火を燃え上がらせるのでしょうか。民族・部族間の憎しみ，宗教の違い，不公正，政治的なもつれなどはいずれも重大な要因です。さらに，根本的な原因として権力欲や金銭欲などの貪欲があります。政治指導者たちが，貪欲に動かされて憎しみをあおり，戦闘を激化させることは珍しくありません。SIPRIの発行した報告書によると，武力紛争に加わる多くの人は，「自分の利得を動機として」います。同報告書はさらに，「軍事指導者や政治指導者がかかわる大規模なダイヤモンド取り引きから，銃を持った若者たちが村々で働く強奪まで，貪欲は様々な形で表われる」と述べています。

安価ながら殺傷能力の高い武器がすぐに入手できることも大量殺人に一役買っています。年間およそ50万人―主に女性や子どもたち―が，いわゆる小型武器によって殺されています。アフリカのある国では，AK‐47突撃銃1丁を鶏1羽の値段で買うことができます。残念なことに，幾つかの地域では，ライフルの数がそれら家禽の数とほぼ同じになりつつあります。推定によると，現在世界中には小型武器や軽火器が5億丁あります。つまり，12人につき1丁の割合です。
敵意に満ちた内戦は，21世紀の特徴となるのでしょうか。内戦を制することはできますか。人々はいつか殺人をやめるでしょうか。

bauerns

italienisch

C’è speranza di pace nel nostro tempo?
La guerra è cambiata

LA GUERRA è sempre stata brutale. Ha sempre rovinato la vita dei soldati e ha sempre causato sofferenze ai civili. Ma negli ultimi anni la guerra è cambiata. In che senso?

Le guerre di oggi sono soprattutto guerre civili, cioè fra gruppi opposti di cittadini dello stesso paese. E le guerre civili spesso durano di più, lasciano la popolazione più traumatizzata e causano devastazioni maggiori delle guerre combattute fra nazioni. “Le guerre civili sono crudeli, sanguinose e causano migliaia di morti, aggressioni sessuali, esili forzati e, nei casi più estremi, genocidi”, osserva lo storico spagnolo Julián Casanova. In effetti quando vengono commesse atrocità fra gruppi vicini, possono volerci secoli perché le ferite guariscano.

Dalla fine della guerra fredda sono relativamente poche le guerre combattute fra eserciti di nazioni diverse. “A parte tre, tutti i principali conflitti armati combattuti nel periodo 1990-2000 erano conflitti interni”, riferisce l’Istituto Internazionale di Ricerche sulla Pace di Stoccolma (SIPRI).

I conflitti interni possono sembrare meno inquietanti ed essere in gran parte ignorati dalla stampa internazionale, ma il dolore e la distruzione che causano sono ugualmente devastanti. In questi conflitti sono morte milioni di persone. Anzi, negli ultimi due decenni, soltanto in tre paesi dilaniati dalla guerra, Afghanistan, Repubblica Democratica del Congo e Sudan, hanno perso la vita quasi cinque milioni di persone. Nei Balcani i violenti scontri etnici sono costati la vita a quasi 250.000 persone e in Colombia la lunga guerriglia ha fatto 100.000 morti.

La brutalità della guerra civile è più che mai evidente nell’effetto che ha sui bambini. Secondo l’Alto Commissariato delle Nazioni Unite per i Rifugiati, nell’ultimo decennio oltre due milioni di bambini hanno perso la vita in conflitti civili. Altri sei milioni sono rimasti feriti. Sempre più bambini vengono trasformati in soldati. Un bambino soldato dice: “Mi addestrarono. Mi diedero un fucile. Mi drogai. Uccisi dei civili. Tanti. Era solo guerra . . . Obbedivo solo a degli ordini. Sapevo che era male. Non era ciò che volevo fare”. — Rifugiati, UNHCR, Alto Commissariato delle Nazioni Unite per i Rifugiati, n. 2, 2001, p. 10.
Nei paesi in cui la guerra civile è diventata una cosa comune molti bambini sono cresciuti senza avere mai visto la pace. Vivono in un mondo dove le scuole sono state distrutte e dove a parlare sono le pallottole. La quattordicenne Dunja dice: “Sono state uccise così tante persone . . . Non si può più sentire il canto degli uccelli, si sentono soltanto i bambini che piangono perché hanno perso la madre o il padre, un fratello od una sorella”.

Quali sono le cause?

Cosa alimenta il fuoco di queste crudeli guerre civili? L’odio etnico e tribale, le differenze religiose, le ingiustizie e le agitazioni politiche sono fattori importanti. Un’altra causa fondamentale è l’avidità, sia di potere che di denaro. I capi politici, spinti spesso dall’avidità, attizzano l’odio che alimenta i combattimenti. Un rapporto pubblicato dal SIPRI afferma che molti partecipano ai conflitti armati “motivati dai propri interessi”. Il rapporto aggiunge: “L’avidità si manifesta in molti modi: dall’esteso traffico di diamanti da parte di leader militari e politici al saccheggio di villaggi da parte di giovani armati”.

La facilità con cui è possibile trovare armi poco costose ma letali causa ulteriori stragi. Circa 500.000 morti all’anno, soprattutto donne e bambini, sono attribuiti alle cosiddette armi leggere. In un paese africano un kalashnikov si compra al prezzo di un pollo. Purtroppo in alcuni luoghi i fucili stanno diventando numerosi quasi quanto i polli. Secondo le stime ci sono ora in tutto il mondo 500 milioni di armi individuali e leggere, una ogni 12 persone.
Le spietate guerre civili diverranno il segno caratteristico del XXI secolo? È possibile porvi un freno? La gente smetterà alla fine di uccidere?

bauerns

holländisch
Kunnen we nog op vrede hopen?
Het veranderde gezicht van oorlog

OORLOG is altijd al meedogenloos geweest. Het heeft altijd een verwoestende uitwerking op het leven van soldaten gehad en burgers laten lijden. Maar in de afgelopen jaren is het gezicht van oorlog veranderd. Hoezo?

De oorlogen van tegenwoordig zijn voornamelijk burgeroorlogen — oorlogen tussen vijandige groepen burgers uit hetzelfde land. En burgeroorlogen duren vaak langer, laten de bevolking sterker getraumatiseerd achter en hebben vaak een verwoestender effect in een land dan oorlogen tussen landen onderling. „Burgeroorlogen zijn wrede, bloedige operaties die uitlopen op duizenden doden, seksueel geweld, stromen vluchtelingen en, in de extreemste gevallen, volkerenmoord”, merkt de Spaanse geschiedkundige Julián Casanova op. Als er wreedheden worden begaan tussen buren onderling, kan het wel eeuwen duren voordat die wonden zijn geheeld.

Sinds het einde van de Koude Oorlog zijn er betrekkelijk weinig oorlogen gestreden tussen nationale legers. „Alle grote gewapende conflicten die tussen 1990 en 2000 werden geregistreerd, waren op drie uitzonderingen na binnenlandse oorlogen”, bericht het Internationale Instituut voor Vredesonderzoek in Stockholm (SIPRI).

Binnenlandse conflicten mogen dan wel minder bedreigend lijken en misschien grotendeels door de internationale media genegeerd worden, maar de pijn en de verwoesting die door zulke vijandelijkheden worden veroorzaakt, zijn er niet minder om. Bij binnenlandse conflicten zijn miljoenen mensen omgekomen. Zo zijn er de afgelopen twintig jaar in slechts drie door oorlog verscheurde landen — Afghanistan, Congo (Kinshasa) en Soedan — bijna vijf miljoen mensen om het leven gekomen. Op de Balkan hebben hevige etnische gevechten aan bijna 250.000 mensen het leven gekost. En in Colombia zijn door de aanhoudende guerrillaoorlog 100.000 slachtoffers gevallen.

De wreedheid van een burgeroorlog blijkt nog het duidelijkst uit de gevolgen voor kinderen. Volgens de Hoge Commissaris van de Verenigde Naties voor Vluchtelingen hebben in de afgelopen tien jaar meer dan twee miljoen kinderen bij burgeroorlogen het leven gelaten. Nog eens zes miljoen kinderen raakten gewond. Een steeds groter aantal kinderen wordt tot soldaat gemaakt. Een van die kindsoldaten zegt: „Ik kreeg training. Ik kreeg een geweer. Ik kreeg drugs. Ik doodde burgers. Een heleboel. Het was gewoon oorlog … Ik volgde alleen bevelen op. Ik wist wel dat het slecht was. Zelf wou ik het niet.”

In landen waar burgeroorlog een deel van het leven is geworden, groeien veel kinderen op die nog nooit vrede hebben meegemaakt. Ze leven in een wereld waar scholen zijn verwoest en waar beschietingen over en weer de plaats hebben ingenomen van een dialoog tussen de partijen. De veertienjarige Dunja zegt: „Er zijn zoveel mensen vermoord … Je kunt geen vogels meer horen zingen, je hoort alleen maar het geluid van huilende kinderen die hun vader, moeder, broertje of zusje hebben verloren.”
Wat zijn de oorzaken?

Hoe komt het dat zulke gruwelijke burgeroorlogen oplaaien? Haat tussen etnische groepen of stammen, religieuze verschillen, onrecht en politieke verwarring zijn allemaal belangrijke factoren. Nog een voorname oorzaak is dat men belust is op macht en op geld. Voor politieke leiders vormt dat vaak de drijfveer om aan te zetten tot haat die de gevechten doet oplaaien. Een rapport dat door het SIPRI werd gepubliceerd, zegt dat veel deelnemers aan gewapende conflicten „gemotiveerd worden door persoonlijk gewin”. Het rapport voegt eraan toe: „Hebzucht openbaart zich in veel vormen: van groots opgezette diamanthandel door militaire en politieke leiders, tot plunderingen in dorpen door jongeren met geweren.”

De directe beschikbaarheid van goedkope maar dodelijke wapens draagt verder bij tot de bloedbaden. Elk jaar worden zo’n 500.000 personen — voornamelijk vrouwen en kinderen — gedood met handvuurwapens. In een bepaald Afrikaans land is een AK-47, een aanvalsgeweer, te koop voor de prijs van een kip. Helaas worden deze geweren op sommige plaatsen ook bijna net zo talrijk als kippen. Over de hele wereld zijn nu naar schatting 500 miljoen handvuurwapens en lichte wapens — één wapen op elke twaalf personen.
Zullen felle burgeroorlogen het kenmerk van de 21ste eeuw worden? Zal men vat kunnen krijgen op burgeroorlogen? Zullen mensen ooit een eind kunnen maken aan het moorden?  

bauerns

우리 시대에 평화가 이루어질 희망이 있는가?
전쟁의 양상이 달라졌다

전쟁은 언제나 참혹합니다. 언제나 군인의 생명을 앗아 가고 일반인에게 고통을 초래합니다. 그런데 요즈음에는 전쟁의 양상이 달라졌습니다. 어떤 면으로 달라졌습니까?

오늘날의 전쟁은 주로 내전입니다. 즉 한 나라의 시민 집단끼리 서로 싸우는 전쟁입니다. 더군다나 내전은 흔히 오래 가며, 국가 간에 벌이는 전쟁보다 더 많은 사람이 충격을 받고 나라도 더 철저히 황폐됩니다. “내전은 무수한 사망자와 성폭력, 강제 이주, 극단적인 경우에는 대량 학살까지 초래하는 참혹한 유혈 분쟁이다”라고 스페인 역사가 훌리안 카사노바는 지적합니다. 사실상 이웃 집단 간에 잔학 행위가 벌어지면 상처를 치유하는 데 오랜 시간이 걸리기도 합니다.

냉전이 종식된 이후 국가 간에 무력 충돌을 벌인 전쟁은 별로 없는 편입니다. “1990-2000년 사이에 기록된 주요 무력 충돌 중 세 건을 제외하고는 모두가 내란이었다”라고 스톡홀름 국제 평화 문제 연구소(SIPRI)는 보고합니다.

물론 내란은 덜 위협적이고 대부분 세계적인 뉴스감은 못 될지 모르지만, 그런 적대 행위가 초래하는 고통과 파멸은 국가 간의 전쟁이 초래하는 결과와 다를 바 없이 참혹합니다. 내란으로 사망한 사람의 수는 수백만 명에 달합니다. 사실, 지난 20년간 내란으로 찢긴 세 나라 즉 수단, 아프가니스탄, 콩고 민주 공화국에서만도 거의 500만 명에 달하는 사람이 목숨을 잃었습니다. 발칸 반도에서 벌어진 극렬한 종족 분쟁으로 거의 25만 명이 목숨을 잃었고, 콜롬비아의 장기화된 게릴라전으로 10만 명이 사망하였습니다.

내전의 참혹한 결과를 누구보다 심하게 겪는 대상은 어린이입니다. 국제 연합 난민 고등 판무관에 따르면, 지난 10년 동안 200만 명 이상의 어린이가 내란으로 목숨을 잃었습니다. 부상을 당한 어린이도 600만 명이나 됩니다. 갈수록 많은 어린이가 군인으로 훈련받고 있습니다. 한 소년 병사는 이렇게 말합니다. “저는 훈련을 받으면서 총도 받았습니다. 마약을 먹고, 일반 사람들을 죽였지요. 많이 죽였어요. 그저 전쟁이니까 ••• 명령에 따랐을 뿐입니다. 나쁜 일이라는 것은 알고 있었지만, 제가 하고 싶어서 한 일은 아니니까요.”

내전이 일상생활이 되어 버린 나라들에 사는 많은 어린이는 평화가 무엇인지 모르는 채 자랍니다. 학교가 파괴되고 대화라고는 총구에서 뿜어져 나오는 것이 고작인 세상에서 살고 있는 것입니다. 열네 살 된 둔자는 이렇게 말합니다. “아주 많은 사람들이 죽임을 당했습니다. ••• 더는 새소리를 들을 수 없고, 엄마 아빠, 형제자매를 잃고 우는 아이들의 울음소리만 들릴 뿐입니다.”
원인은 무엇인가?

그처럼 잔혹한 내전의 도화선이 된 것은 무엇입니까? 종족이나 부족 간의 증오심, 종교 분란, 불공정, 정치 소요 사태 등 모두 심각한 요인들입니다. 또 다른 근본 원인은 탐욕 즉 권력욕이나 금전욕입니다. 종종 탐욕에 사로잡힌 정치 지도자들이 분쟁의 도화선인 증오심을 부추깁니다. 스톡홀름 국제 평화 문제 연구소에서 발행한 보고서는 무력 충돌에 가담하는 많은 사람들의 “동기가 사리사욕”이라고 지적합니다. 더 나아가 “탐욕은 군사•정치 지도자들의 대규모 다이아몬드 거래에서 총을 든 청소년들의 마을 약탈 수준에 이르기까지 여러 형태로 나타난다”고 그 보고서는 알려 줍니다.

값싸고도 치사적인 무기를 언제든지 구할 수 있는 것도 대량 살상을 부채질합니다. 일 년에 약 50만 명이, 주로 여자와 어린이가 이른바 소형 무기 때문에 죽습니다. 아프리카의 한 나라에서는 AK-47 공격용 소총을 닭 한 마리 값이면 구할 수 있습니다. 서글픈 일이지만 어떤 지역에서는 소총이 닭만큼이나 흔해졌다고 합니다. 현재 세계적으로 소형 무기와 경화기가 5억 정이나 있다고 추산되는데, 이는 인구 12명당 하나꼴입니다.
비참한 내란이 21세기의 주된 특징이 될 것입니까? 과연 내전을 통제할 수 있을 것입니까? 사람들이 서로 죽이는 일을 마침내 그만두게 될 것입니까?

bauerns

portugisisch
Há esperança
de paz em
nossos tempos?

A nova face da guerra

A GUERRA sempre foi brutal. Sempre arruinou a vida de soldados e causou sofrimento a civis. Mas nos anos recentes a guerra ganhou uma nova face. Como assim?

As guerras de hoje são principalmente as civis — guerras entre grupos de cidadãos do mesmo país. Esse tipo de guerra geralmente dura mais, deixa a população mais traumatizada e causa mais destruição ao país do que as guerras entre nações. “As guerras civis são operações cruéis e sangrentas, que causam milhares de assassinatos, estupros, exílios e, nos casos mais extremos, genocídios”, declara o historiador espanhol Julián Casanova. Quando atrocidades são cometidas por pessoas da própria região, as feridas podem levar séculos para sarar.

Desde o fim da Guerra Fria, relativamente poucas guerras foram travadas entre exércitos nacionais. “Todos os conflitos armados significativos registrados de 1990 a 2000 foram internos, exceto três”, relata o Instituto de Pesquisas pela Paz Internacional em Estocolmo.

É verdade que conflitos internos podem ser menos ameaçadores e nem receber cobertura da mídia internacional, mas, apesar disso, a destruição e o sofrimento causados por essas hostilidades são devastadores. Milhões já morreram em conflitos internos. De fato, nas duas últimas décadas quase cinco milhões de pessoas perderam a vida somente em três países arrasados pela guerra — o Afeganistão, a República Democrática do Congo e o Sudão. As violentas lutas étnicas nos Bálcãs custaram a vida de quase 250.000 pessoas e as lutas prolongadas de guerrilhas na Colômbia deixaram 100.000 mortos.

Ninguém é mais afetado pela brutalidade das guerras civis do que as crianças. Segundo o Alto Comissariado das Nações Unidas para Refugiados, mais de dois milhões de crianças perderam a vida e seis milhões foram feridas em conflitos civis na última década. E o número de crianças transformadas em soldados continua a crescer. Um deles conta: “Primeiro eles me deram treinamento. Depois me deram uma arma. Eu tomava droga. Matei civis. Muitos. Era guerra . . . e eu apenas obedecia ordens. Eu sabia que aquilo era mau. Não queria fazer.”

Muitas crianças que moram em países onde a guerra civil tornou-se parte do dia-a-dia estão crescendo sem nunca terem conhecido a paz. Vivem num mundo em que as escolas foram destruídas e o único diálogo que se ouve é o zumbido das balas. Dunja, de 14 anos, diz: “Tanta gente já foi morta . . . Não se ouve mais passarinho cantando. A única coisa que a gente escuta é criança chorando por ter perdido a mãe, o pai ou um dos irmãos.”
Quais são as causas?

O que alimenta o fogo dessas guerras civis tão cruéis? Alguns fatores de peso são ódio étnico e tribal, diferenças religiosas, injustiça e desordem política. Outra raiz do problema é a ganância por poder e dinheiro. Líderes políticos, muitas vezes motivados pela ganância, incitam o ódio que alimenta as lutas. Um relatório publicado pelo Instituto de Pesquisas pela Paz Internacional em Estocolmo declara que muitos dos que participam em conflitos armados “são motivados por interesses pessoais”. O relatório acrescenta: “A ganância se manifesta de muitas formas, desde a comercialização de diamantes em larga escala por militares e líderes políticos, até os saques feitos nos povoados por jovens armados.”

O fácil acesso às armas baratas, mas letais, aumenta ainda mais a carnificina. Cerca de 500.000 mortes por ano — principalmente de mulheres e crianças — são atribuídas às chamadas armas pequenas. Num país africano, pode-se comprar um fuzil de assalto AK-47 pelo mesmo preço de uma galinha. Infelizmente, em alguns lugares os fuzis estão se tornando quase tão comuns quanto essas aves domésticas. Calcula-se que em todo o mundo existam atualmente 500 milhões de armas pequenas ou leves — uma para cada 12 habitantes do planeta.
Será que os violentos conflitos civis serão a marca registrada do século 21? É possível controlar as guerras civis? As pessoas pararão algum dia com as matanças?

bauerns

dänisch
Er der håb om fred i vor tid?

Krigens nye ansigt

FØLGERNE af krig har til alle tider været grusomme — soldater er blevet mærket for livet, og civilbefolkningen er blevet udsat for lidelser. Men i de senere år har krigen fået et nyt ansigt. Hvordan det?

Hovedparten af de krige der i dag udkæmpes, er borgerkrige, det vil sige krige mellem fjendtlige befolkningsgrupper i det samme land. Ofte strækker en borgerkrig sig over længere tid, påfører befolkningen større lidelser og ødelægger landet i højere grad end en krig mellem nationer. „Borgerkrig er en brutal og blodig affære der fører til voldtægt og tvangsforflyttelser og til at tusinder mister livet. I ekstreme tilfælde fører det til folkedrab,“ siger den spanske historiker Julián Casanova. Når to nærboende grupper begår grusomheder mod hinanden, kan det tage flere hundrede år før sårene er helet.

Siden afslutningen på den kolde krig er forholdsvis få krige blevet udkæmpet mellem nationale hære. „Alle større væbnede konflikter, registreret i årene fra 1990 til 2000, var, på nær tre, interne,“ meddeler SIPRI, Det Internationale Fredsforskningsinstitut i Stockholm.

Det kan godt være at de interne konflikter ikke ser ud til at udgøre nogen væsentlig trussel, og at de stort set bliver ignoreret af den internationale presse, men det ændrer ikke det faktum at disse fjendtligheder er skyld i lige så megen lidelse og ødelæggelse som nationale krige. Millioner er døde som følge af interne konflikter. I blot tre krigshærgede lande, Afghanistan, Congo (Kinshasa) og Sudan har næsten fem millioner mistet livet i de sidste to årtier. På Balkan har voldsomme, etnisk betonede krige kostet næsten 250.000 mennesker livet, og i Colombia er en årelang guerillakrig skyld i at 100.000 har mistet livet.

Borgerkrigens brutalitet kommer nok allertydeligst til udtryk i det som børnene udsættes for. Ifølge FN’s Højkommissariat for Flygtninge er to millioner børn i de sidste ti år døde som ofre for interne konflikter, og seks millioner er blevet såret. Dertil kommer at et stigende antal børn bliver trænet til at være soldater. En børnesoldat har sagt: „De viste mig hvordan jeg skulle gøre. De gav mig et gevær. Jeg tog stoffer. Jeg dræbte civile, rigtig mange. Jeg gjorde det kun fordi det var krig . . . Jeg tog bare imod ordrer. Jeg var godt klar over at det var forkert. Jeg ønskede ikke at slå ihjel.“

Mange børn der vokser op i lande hvor borgerkrig er blevet en del af hverdagen, har aldrig oplevet fred. De lever i en verden hvor skolerne er ødelagte, og hvor al dialog føres gennem mundingen på skydevåben. Dunja på 14 år siger: „Der er så mange som er blevet dræbt . . . Man hører ikke længere fuglenes sang, kun børn der græder fordi de har mistet en mor eller far, en bror eller søster.“
Hvad er årsagerne?

Det der fortrinsvis giver næring til disse grusomme borgerkrige, er had mellem etniske grupper og stammer, religiøse forskelle, uretfærdigheder og politiske omvæltninger. En anden faktor er griskhed — begær efter magt og penge. Med det motiv oppisker politiske ledere ofte en hadsk stemning der virker som benzin på bålet. Ifølge en rapport udgivet af SIPRI er mange der deltager i væbnede konflikter, „motiveret af personlig vinding“. Rapporten siger videre: „Griskheden giver sig til kende på alle niveauer, lige fra militære og politiske lederes omfattende handel med diamanter til bevæbnede unges plyndring af landsbyer.“

Noget andet der bidrager til myrderierne, er den nemme adgang til billige, men dødbringende våben. Omkring 500.000 dødsfald om året — hovedsagelig blandt kvinder og børn — kan sættes i forbindelse med såkaldt lette våben. I et afrikansk land koster et automatgevær af typen AK-47 det samme som en kylling. Sørgeligt nok er der nogle steder efterhånden lige så mange geværer som der er kyllinger. Man anslår at der på verdensplan findes 500 millioner lette våben — ét våben for hver tolvte person.
Vil det 21. århundrede fortsat være kendetegnet af bitre, interne konflikter? Kan man stoppe disse krige? Vil myrderierne en dag høre op?  

bauerns

spanisch
¿Hay alguna esperanza de paz?
Cambia la cara de la guerra

LA GUERRA siempre ha sido cruel. Siempre ha arruinado la vida de los soldados y siempre ha ocasionado sufrimiento a los civiles. Pero en los últimos años ha cambiado la cara de la guerra. ¿En qué sentido?

Las guerras de la actualidad son principalmente guerras civiles, en las que se enfrentan bandos contrarios de un mismo país. Con frecuencia, se prolongan más tiempo, traumatizan más a la población y son más destructivas que las que se libran entre naciones. “Las guerras civiles son crueles, sangrientas, se saldan con miles de asesinatos, violaciones, exilios masivos y, en los casos más extremos, genocidios”, observa el historiador español Julián Casanova. Cuando las atrocidades se cometen entre vecinos, las heridas pueden tardar siglos en sanar.

Desde que terminó la Guerra Fría, ha habido relativamente pocas guerras internacionales. “Todos los grandes conflictos armados entre 1990 y 2000 han sido internos a excepción de tres”, informa el Instituto Internacional de Investigaciones para la Paz, con sede en Estocolmo (SIPRI, por sus siglas en inglés).

Es cierto que los conflictos internos pueden parecer menos peligrosos y que tal vez los medios informativos internacionales los pasen por alto, pero, con todo, el dolor y la destrucción que ocasionan son devastadores. Millones de personas han muerto en este tipo de contiendas. De hecho, en las últimas dos décadas, casi cinco millones han perdido la vida en tan solo tres países desgarrados por la guerra: Afganistán, la República Democrática del Congo y Sudán. En los Balcanes, los violentos enfrentamientos étnicos se cobraron la vida de casi doscientas cincuenta mil personas, y el prolongado conflicto con la guerrilla en Colombia ha ocasionado cien mil muertos.

No hay otro segmento de la población en el que se perciba mejor el efecto de la crueldad de la guerra que en los niños. Durante la última década, más de dos millones murieron en contiendas civiles, según el Alto Comisionado de las Naciones Unidas para los Refugiados. Otros seis millones fueron heridos. Un número creciente de niños son entrenados para ser soldados. Uno de ellos comentó: “Me instruyeron. Me dieron un arma. Tomé drogas. Maté civiles. Muchos. Lo que hacía entonces era la guerra, simplemente. Solo cumplía órdenes. Sabía que estaba mal. No era lo que yo quería”.

En países en los que la guerra civil es algo habitual, infinidad de niños llegan a adultos sin jamás haber conocido la paz. Viven en un mundo en el que se han destruido las escuelas y en el que las armas de fuego han sustituido a las palabras. Dunja, de 14 años, dice: “Muchas personas han sido asesinadas [...]. Ya no se oye el canto de los pájaros. Solo se oye a los niños que lloran por sus padres y hermanos muertos”.
¿Cuáles son las causas?

¿Qué aviva las llamas de estas crueles guerras civiles? Algunas de las razones más importantes son el odio étnico y tribal, las diferencias religiosas, las injusticias y la agitación política. Otra razón fundamental es la avidez: la avidez de poder y de riquezas. Algunos líderes políticos, a menudo motivados por la codicia, agitan el odio que intensifica los enfrentamientos. Un informe publicado por la institución antes mencionada señaló que muchos de los que participan en los conflictos armados “lo hacen por lucro”. El informe agrega: “La codicia se manifiesta de muchas maneras, desde la compraventa de diamantes a gran escala por parte de jefes militares y políticos hasta el pillaje en pueblos pequeños por jóvenes armados”.

El fácil acceso a armas baratas pero letales contribuye a que ascienda el número de muertos. Se calcula que anualmente las armas pequeñas causan la muerte de quinientas mil personas, sobre todo mujeres y niños. En cierto país africano se puede comprar una ametralladora automática AK-47 por el precio de una gallina. Lamentablemente, en algunos lugares las armas se están convirtiendo en algo tan común como lo son estas aves domésticas. Un cálculo aproximado indica que en todo el mundo hay unos quinientos millones de armas pequeñas y ligeras, es decir, 1 arma por cada 12 personas.
¿Se convertirán los encarnizados conflictos internos en el rasgo distintivo del siglo XXI? ¿Podrán detenerse las guerras civiles? ¿Dejarán de matar algún día las personas?